1991

Umut değil, anılarla kokan bir bahar. Yapraklar uçuyor, sanki zamanın kendisi hatırlatmaya karar vermiş gibi - sonsuz gibi görünen şey, çoktan gölgeye dönüşmüş. 1991 yılı burada sadece bir tarih değil, bir durumdur: her şeyin ilk kez, çok parlak, çok acı ve bu yüzden sonsuza kadar olduğu bir durum.

Bunda, kahkahanın yalnızlığı örtbas ettiği, iyiliğin ihtiyaç duyulma ihtiyacıyla karıştırıldığı bir gençlik hissi var. Her şey sanki o anda donmuş gibi - nefes alışta, bakışta, kimsenin tutunamadığı o “sonsuza kadar”da. Yine de bu küçük çatlaklardan ve söylenmemiş sözlerden şefkat doğar. Birine değil, o zamanlar canlı olan gerçeğe.