Luciérnagas

Buradaki hüzün yüksek sesli değil, camda nefes gibi neredeyse şeffaf. Dünya sanki sessizleşmiş, birinin ışığı hatırlamaya çalışmasını dinliyor gibi - lamba ışığı değil, insanın içinde yaşayan ışığı. Bu sesin her şeyi, kaybı atlatmış ve şimdi dökülmemesi için özenle hafızasını taşıyan hassasiyetle ilgili.

Müzik, karanlıkta bir mum gibi akıyor - sessizce, ama içinde ateşle. Ölümle ilgili değil, ölmeyen şeyle ilgili: havanın hareketinde kalan aşk, artık söylenmeyen ama hala duyulabilen sözlerle. Ve dinlerseniz, aralarda birinin fısıldadığı hissine kapılırsınız: “Ben buradayım. Her zaman.”