Llora Llora

Bazen gözyaşları içimizden dürüstçe çıkan tek şeydir. Filtreler olmadan, pozlar olmadan. Sadece tuz, yorgunluk ve dipten gelen biraz ışık. Dünya elbette her şeyin kontrol altında olduğunu gösterir, ama gözümüzü kırpmamız yeterlidir - ve göz kapaklarımızın arasından bir deniz akar. Bu zayıflık değil, hayatta kalmakla ilgilidir.

Bu seste, yağmurla ıslanmış siyah-beyaz bir çocukluk ve demir kokan bir yetişkinlik var. Zamanın kumu dişlerde gıcırdıyor, ama içimizde sessiz bir devrim var: ağlayabiliyorsan ağla. Çünkü sonra yine gülmek, para kazanmak, kendini parçalar halinde toplamak zorunda kalacaksın. Ve kim bilir, belki de bu gözyaşlarından canlı bir şey doğacaktır.