Recordé

Bazen geçmiş kapıyı çalmakla değil, hafızanın derinliklerinden yavaşça süzülen bir melodiyle geri döner. Önce sadece bir ses gibi geliyor - sonra her şey üstüne çöküyor: çoktan silinmiş kokular, yüzler, kelimeler. Ve birdenbire, bir kat iş, yıl ve bahanenin altında gömülmüş olan bir şey içimde yankılanır.

Burada bir gösteriş yok - sadece her şeyin kumdaki iz gibi akıp kaybolduğu gerçeğinin yorgun bir kabulü var. Karanlık korkusu gölgelerle ilgili değil, bir gün içimizdeki ışığın bile kalmayabileceğiyle ilgiliymiş. Ama acı ve affetme arasında, son bir parça huzurun yaşadığı o melodi hala çınlıyor.