春雷

Aşk bazen parlak bir melodi gibi değil, insan yüzlü bir fırtına gibi gelir - mavi gözler, sesinde şimşek ve çarpmanın ardından gelen sessizlik. Her şey basit gibi görünüyor: dokunuş, nefes, bakış. Ama her hareket, sanki çıplak ayakla camın üzerinde yürümek gibi. Uyku ve acı arasında zar zor duran bir şeyi yıkmak korkutucu. Bu duygudaki her şey aynı anda hem geçici hem de güzel: hareket halindeki siyah saçlar, kar üzerindeki ışık gibi ten, sese dönüşmeye cesaret edemeyen kelimeler. Ve baharın kokusuyla çok canlı bir kalbin acısı arasında, bir itirafa benzeyen bir sessizlik doğar. Her şeyin zaten söylendiği. Ve çiçekler havada dönerken, sanki dünyanın kendisi fırtınalardan yorulmuş ve biraz nazik davranmaya karar vermiş gibi görünüyor. Ama bunun bir yanılsama olduğunu bilsem bile, yine de biraz daha içinde kalmak istiyorum - ta ki içimdeki tüm fırtınalar dinene kadar, sonuna kadar.