Lo So Che

Şehir, aşırı yüklenmiş bir amplifikatör gibi vızıldıyor; biri yine her şeyi yetiştirmeye ve kimseyi kaybetmemeye çalışıyor. Hava, sanki içinden huzur sıkılmış gibi yoğundu. Nefes alma ve patlama, affedilen ve yine de hatırlanan arasında yaşıyor. Vitrinlerin ışıkları parıldıyor ve sanki onlar bile bu sonsuz "yetiştim kaybettim her şey kontrol altında gibi davrandım" yarışını izlemekten yorulmuş gibi görünüyor. Burada müzik hem bir zırh hem de beat üzerinde bir itiraf gibi. Her kelimede biraz acı ve çelik gibi sinirler var. Nabız düzensizleşiyor ama ritim devam ediyor, çünkü pes etmek artık yakışık almıyor. Bırakın dünya her yandan sıkıştırsın, ama bu yorgunluğun düşerken bile özel bir güzelliği var, düşüyorsunuz ama güzel düşmenize izin vermiyorsunuz.