NON METTERCI BECCO

Beton parıltısı, lüks saatlerin soğukluğu ve cümleler arasında tembel bir döngü halinde uzayan duman. Sanki gece mavi lensli gözlük takmaya ve sinematik olmaya karar vermiş gibi her şey yavaşlıyor. Burada övünmek bir poz gibi değil, hayatta kalanın mantrası gibi geliyor: "Ben varım, o halde kazandım." Bileziklerin çınlamasından göğsü sıkıştıran ama içten ısıtan baslara kadar, zenginlik ve getto arasındaki zıtlık tek bir nefeste eriyor. Bu seste ahlak yok ama asfalt ve dumanla pişmiş bir özgüven var. Her şey kendi yerçekimi yasalarına göre hareket ediyor, yetkinin sözlerle değil, zincirlerin ağırlığıyla ve stüdyoda geçirilen "psh" sayısıyla ölçüldüğü bir yerde. Dünya kaygan, tehlikeli ama içinde garip bir rahatlık var: her şey dürüst, her şey yerli yerinde.