Tran Tran

Ritim, beton duvarların yankısı gibi, kendinden emin, parlak ve biraz da küstahça çarpıyor. İçinde ne talep ne de özür var, sadece diğerleri kimin nasıl "şarkı söylediğini" tartışırken, ileriye doğru gitme alışkanlığı var. Ses sakin geliyor, ancak bu umursamazlığın arkasında, boş bir buzdolabından podyuma kadar uzanan yolu geçmiş birinin demir gibi sırtı gizleniyor. Müzik, bir zamanlar şunu anlayan bir insan gibi özgüvenle nefes alıyor: Kimse sen almadığın sürece hiçbir şey vermez. Ve şimdi her bas, bunun bir hatırlatıcısı. Ne öfke, ne de gösteriş, sadece bir gerçek: Biri yerinde koşuyor, diğeri ise çoktan turunu tamamladı.