Gil

Neon ışıklarıyla yazılmış bir itiraf gibi, dürüst yaşamak, doğru görünmekten daha zordur. Burada ebeveynlerin dersleri, insanı demir gibi yapmaya öğreten sokaklar ve kalbin “sonra konuşuruz” dememeyi, her şeyi ateşle yakmayı öğrendiği ihanetler vardır. Ama öfke ve kırgınlıkların altında, ruhu görmek için gözleri değil, sırtında bıçak olabileceği halde güvenmek için inatçı bir arzu ortaya çıkıyor. Şarkı, kırılganlık ve zırh, sokakların dürüstlüğü ve ihanetten daha güçlü olan neşeye olan neredeyse çocuksu inanç arasındaki kontrastla sallanıyor.