PARISIENNE

Bu seste gece şehri vitrinleriyle değil, karakteriyle parıldıyor. Burada önemli olan Eyfel Kulesi değil, birinin sanki tüm dünya onu beklemek zorunda gibi sakince kırmızı ışığa doğru yürümesi. Paris, kartpostallar ve turizmle ilgili değil, adımları müziğin sesinden daha yüksek olan, gereksiz her şeyi ironik bir şekilde kesip atan insanlarla ilgili.

Her satırda hafif bir bağımlılık hissedilir - onun ruh hallerine, özgürlüğüne, “canon comme pas possible” olabilme yeteneğine ve aynı zamanda tamamen gerçek olabilmesine. Bu, dekorlarla parlamayan, kendisi ana cazibe merkezi haline gelen kadına adanmış bir marş. Ve bu, sanki en büyük banknotlar ve gürültülü partiler bile sadece onun adımlarını şehrin ritmine uydurmak için gerekliymiş gibi geliyor.