Piano

Piyano, yarı karanlıkta bir koket gibi fısıldarken, etrafındaki her şey bağırıyor: camlar, motor, hayranlar parmaklarıyla işaret ediyorlar, sanki hayat sonsuz bir gösteriymiş gibi. Burada soru sormamak önemlidir: sadece radyoyu takip etmek, melodinin raylarına uzanmak ve gitarın ince tuşları bastırmasına izin vermek. Narinlik ve övünme aynı anda gelir - salondaki şampanya, hafif uykusuzluk ve her bakışın sıradan bir zaman dilimini sahneye dönüştürdüğü hissi.

Akşam, iyileşmesi gereken yerlerin hala yara izleriyle parladığı uzun bir yol gibidir; hesap ödenir ya da ödenmez - kurallar yol boyunca değişir. Tüm bunlar sıcak bir ironi ile algılanır: sanki gece ve kötü akustik dışında kimse suçlu değilmiş gibi, ve sonunda “piano”yu daha yüksek sesle açıp, ses sizi uyutana kadar yoluna devam etmek yeterlidir.