Pyramide

Tünel, eski kasetlerin gençliklerini hatırlar gibi hışırdamaktadır: ışıklar yanıp sönüyor, toz uçuşuyor ve ses, ara vererek salona para, korku ve boş vaatler hakkında bir başka gerçeği daha atıyor. Burada parlak dergilerdeki gibi abartı yok - köprülerin nasıl yıkıldığı, piramitlerin nasıl devrildiği ve yeşil banknotların nasıl hem tatlı hem de ölümcül koktuğuna dair sert bir gündelik şiir var. Nakaratlar sanki apartman komşularının bağırışları gibi: kaba, kısa ve doğrudan şakağa.

İroni ve işe olan yorgun sevginin karışımı: modası geçmiş formatlar, yeni hesaplar, kanlı eller ve direksiyonda el - tüm bunlar sakin, neredeyse iş gibi konuşuluyor. Övünme, şöhretin değerini bilen ve arkadan gelen kurşunları saymayı bilen bir veteranın özbilinciyle iç içe geçiyor. Müzik dünyayı düzeltmez, ama ona kıvılcımlar atar - hala yaşamaya devam etmek istediğimiz, her ne kadar zor olsa da.