SWAT

Şehir bir ritüel gibidir: sabah, öğlen, akşam - “appliquer matin, midi, soir” mantrası tekrarlanır ve bu tekdüze ritimde hem disiplin hem de yorgunluk hissedilir. Burada her şey sayılar ve rotalarla ölçülür - sattı, geri verdi, geçti, dışarıdan yardım beklemedi. Tekrarlanan cümleler, hayatta kalma mücadelesinde bir günlüğün notları gibi geliyor: kısa, ısrarcı, biraz yorgun ve ironik.

Ortada, sokak sözleşmeleri ve uzaktan atışların sert şiiri var, ancak satır aralarında sıcak bir ışıltı görünüyor: bankta öpüşmeler ve sadece rakamlarla parlamaması gereken bir banka. Sadakat neredeyse resmi bir şekilde beyan ediliyor: ihanet etmemek, istemek, etrafta mermiler ve sayaçlar gürültü yapsa bile kendi adamlarını yükseltmek.

Müzikal olarak - sanki motoru bozuk bir araba gibi: ritim ileriye itiyor, kelimeler pistonlar gibi çalışıyor ve atmosfer savaş hazırlığı ile sıradan insan sevgisi arasında gidip geliyor. Gereksiz hiçbir şey yok - sadece hareket, hesaplama ve beton planların ortasında küçük, alışılmadık şefkat işaretleri.