PERCHÉ

Etraf sanki nefesini tutmuş ve sorular sormaya başlamıştı. Birbiri ardına, virgül kullanmadan, duraksamadan. Neden sadakat artık bir lüks? Neden savaşmak tedavi etmekten daha kolay? İnsanlar neden varoluşlarının kendisi için özür dilermiş gibi yaşıyor? Dünya dönüyor, gürlüyor, toplu olarak vicdan satıyor, karşılığında ise sadece sessiz bir "neden" geliyor. Sanki biri gecenin kenarında durmuş, cevap almak için değil, susmamak için bu soruları gökyüzüne fırlatıyordu. Ritim, itiraftan önceki bir nabız gibi atıyordu, ses yorgundu ama inatla canlıydı. İçinde umutsuzluk değil, kararlılık vardı: Her şey değişmiyorsa, o zaman insanın kendisi değişmek zorunda kalacaktı. Ve aniden karanlıkta yumuşak bir şey parladı, ışığın dışarıdan olmadığı düşüncesi. O, en büyük korkunun içinde, kaçtıkları o karanlığın ta kendisinde saklanıyor. Ve belki de tüm "neden"lerin cevabı budur.