Dis-moi je t'aime

İçeride yüzyılın inşaatı, dışarıda kusursuz makyaj. Her şey parlıyor gibi görünüyor, ama highlighter'ın altında toz ve beton var. Burada ototune ile aşk, özgüven ve “güçlü ol” ile “neden yazmıyor” arasında dans var. Ses, Manhattan'daki bir barda kadeh gibi çınlıyor, ama her “la-la-la”da bir gerginlik var, sanki pazartesi gününden itibaren her şeye sıfırdan başlayacağına dair kendine sonsuza kadar söz veriyormuşsun gibi, ama zaten çarşamba olmuş ve topukların asfalta yapışıyor. Biraz hüzün, biraz küstahlık - ve aşk itirafının bile “ben iyiyim” ile “aslında hayır” arasındaki reklam arası müziği gibi geldiği bir dünya.