Paradiso Artificiale

Duman ve betonun arasından, kutsal suyla değil, yaralar, nikel ve mavimsi dumanla garip bir arınma yükseliyor. Sanki sokaklarda yazılmış bir itiraf gibi, mumların yerine fenerlerin, duaların yerine anlaşmaların ve kaçışların geçtiği sokaklarda. Buradaki güç zırhta değil, ayaklarının altındaki toprak çatırdarken ve her nefes göğsünü bir şarapnel parçası gibi keserken bile yürümeye devam etmende yatıyor. Ritmin içinde, çamurdan nasıl onur çıkarıldığını, avuç içlerinden geçmişin nasıl silindiğini ama suçluluğun nasıl kalmadığını duyabilirsiniz. Etrafındaki dünya çarpık gibi ama onlar davula son gerçekmiş gibi sarılıyorlar. Şehir uğulduyor, polis dolaşıyor, biri nakit sayıyor, biri de hayatta kalma şansını hesaplıyor. Yine de bu karanlıkta garip bir hassasiyet var: kendini kaybetmeden hayatta kalma gururu.